"Μονόπλευρη απροσεξία του χώρου"
Πόσο χαίρομαι που επιτέλους ξανακοιτάζω την κλειδαρότρυπα....Πόσο χαίρομαι που θα ξαναχρησιμοποιήσω τη λεξη "αναλογιέμαι"... Μα θα μου πεις, τι κακό σε βρήκε και αφού σου' λειψε τόσο δεν έγραφες νωρίτερα; Απλά, δεν ήθελα να στρέψω το κεφάλι μου προς την κλειδαρότρυπα της ψυχής μου και να ανακτήσω οπτική επαφή!
Προ ολίγου, έπεσε στα χέρια μου ένα άρθρο για μια περίεργη εγκεφαλική πάθηση. Αποκαλείται "μονόπλευρη απροσεξία του χώρου" και αφορά σε άτομα που δεν αντιλαμβάνονται το αριστερό μισό του χώρου! Τα κάνουν όλα μόνο από τη δεξία πλεύρα! Διαβάζουν ή ζωγραφίσουν λόγου χάρη μόνο από το δεξίο μέρος! Ασύλληπτο;! Κι όμως αληθινό!
Μετά την έκπληξη από το τι μπορεί να συμβεί σε έναν άνθρωπο, άφησα το περιοδικό στην άκρη κι η μια σκέψη έφερνε μια δεύτερη. Άρχισα λοιπόν ν' αναλογιέμαι! Πόσες φορές, σε πόσους καφέδες με φίλους ή ατελείωτα τηλεφωνήματα δεν καταλήγουμε στα βολικά συμπεράσματα ότι "Δεν μπορεί να βλέπει μόνο τη μια πλευρά της αλήθειας! " ή "Μα του δείχνεις το φεγγάρι κι εκείνος κοιτάζει το δάχτυλο;! " ή "Η ζωή όπως και τα νομίσματα έχουν δύο όψεις ! Πού θα πάει θα γυρίσει ! " ή καλύτερα "Μα συγγνώμη ζούμε κι οι δυο στην ίδια πραγματικότητα: Γιατί η λογική μου και η οπτική μου διαφέρει από τη δική σου αφού το πράγμα είναι ολοφάνερο; ! "...
Οι σκέψεις αυτές μου προκάλεσαν και γέλιο και θυμό. Γέλιο γιατί σκέφτηκα πόσο απλή θα ήταν η ζωή μας, πόσο αληθινές θα ήταν οι σχέσεις μας και πόσο γεμάτες και πολύχρωμες θα ήταν οι στιγμές μας, αν παίρναμε επιτέλους (!) απόφαση ότι δεν ζούμε μόνο εμείς σε τούτο τον έρμο πλάνητη και δεν αποτελούν όλοι οι υπόλοιποι κλώνους της λογικής, της ψυχής και των επιθυμιών μας! Από την άλλη, ένιωσα θυμό γιατί σκέφτηκα πόσο δυσλειτουργικοί επιμένουμε να είμαστε βλέποντας το μισό του κόσμου που μόνο μας αφορά.
Πόσες φορές δεν γκρινιάζουμε ότι ο σύντροφός μας ή ο φίλος μας ή το αφέντικό μας δεν μας αποδέχεται όπως είμαστε και θέλουν να μας αλλάξουν; Πόσες φορές εμείς οι ίδιοι δεν απαιτούμε από τους άλλους να ταξιδεύουν πλάι μας στον τόπο της επιλογής μας και με τον τρόπο που εμείς έχουμε ανάγκη; Πόσες φορές δεν ζήσαμε καταστάσεις σχέσεων όπου η προσωπικότητα του καθενός ποδοπατήθηκε και αφομοιώθηκε στο μονοπρόσωπο μοντέλο του άλλου; Πόσες φορές δεν βρίσαμε, δεν ακυρώσαμε τη σκέψη ή την ιδιαιτερότητα του διπλανού μας; Αλήθεια, πόσο αποδεχόμαστε τον κόσμο αλλά και τον άνθρωπο στην ολότητά του; Πότε εναρμονιστήκαμε με τον κάθε "άλλο" ενώνοντας τις διαφορετικότητές μας κι όχι ακυρώνοντάς τες;
Όλοι έχουμε και φωτεινές και πιο θαμπές πλευρές. Τίποτα όμως δεν είναι ικανό να μας απομονώσει, αν αποδεχτούμε, συνειδητοποιήσουμε, υποδεχτούμε και τιμήσουμε την συναισθηματική ευθύνη που έχουμε απέναντι στον εαυτό μας, στον "άλλο", στο περιβάλλον και στην ίδια τη ζωή. Αν η πυξίδα σου δείχνει μόνο την Ανατολή, πότε δεν θα ανακαλύψεις την ομορφιά της Δύσης, τον ατελείωτο Νότο και τον ψυχρό Βορρά. Ποτέ λοιπόν και τα πιο μικρά κομμάτια που σε αποτελούν και σε δημιουργούν δεν θα βρούν το άλλο μισό κομμάτι τους.
Γκρινιάζω τόσο που δεν έχω μια σχέση, όπως θα την ήθελα. Να είμαι με κάποιον που να τον εμπιστεύομαι, να είμαι χαρούμενη που ξυπνάω μαζί του, να ανυπομονώ να τον συναντήσω, να αφήνομαι μαζί του και να ξεγυμνώνω την ψυχή μου στα χέρια του χωρις να νιώθω ότι θα γίνει "κύριος" της, να νιώθω την υποστήριξή του και το νοιάξιμό του. Γιατί δηλητηριάζονται οι σχέσεις μας από αγωνία, φόβο, ανειλικρίνια, ιδιοτέλεια, ανασφάλεια, νεύρα, συμφέροντα, εγωισμούς;
Γράφωντας, μου ήρθε μια χαζή ίσως εικόνα αλλά νομίζω αρκετή δυνατή να περιγράψει τις σκέψεις μου! Εικονοποιώντας τη ζώη μας σαν μια παράσταση ας πούμε μουσική, είναι διαφορετικό να είμαστε μόνοι τραγουδιστές- φίρμες στη σκηνή αγνοώντας από πίσω κι από δίπλα μας τους μουσικούς που οικοδομούν τη δική μας παρουσία κι άλλο είναι να παίζουμε πλάι τους, χαμογελώντας τους κι αφηνόντάς τους χώρο στο δική μας παράσταση να ξεδιπλώσουν τον εαυτό τους και να τους χειροκροτήσουμε...
Ένα καλό πρώτο βήμα ίσως θα ήταν να βγάλουμε από τα τραγούδια μας το "σ' έχω ανάγκη, σε χρειάζομαι" και να το αντικαταστήσουμε με το "σ΄αγαπάω, σ' ευχαριστώ, σ' επιθυμώ"...
Προ ολίγου, έπεσε στα χέρια μου ένα άρθρο για μια περίεργη εγκεφαλική πάθηση. Αποκαλείται "μονόπλευρη απροσεξία του χώρου" και αφορά σε άτομα που δεν αντιλαμβάνονται το αριστερό μισό του χώρου! Τα κάνουν όλα μόνο από τη δεξία πλεύρα! Διαβάζουν ή ζωγραφίσουν λόγου χάρη μόνο από το δεξίο μέρος! Ασύλληπτο;! Κι όμως αληθινό!
Μετά την έκπληξη από το τι μπορεί να συμβεί σε έναν άνθρωπο, άφησα το περιοδικό στην άκρη κι η μια σκέψη έφερνε μια δεύτερη. Άρχισα λοιπόν ν' αναλογιέμαι! Πόσες φορές, σε πόσους καφέδες με φίλους ή ατελείωτα τηλεφωνήματα δεν καταλήγουμε στα βολικά συμπεράσματα ότι "Δεν μπορεί να βλέπει μόνο τη μια πλευρά της αλήθειας! " ή "Μα του δείχνεις το φεγγάρι κι εκείνος κοιτάζει το δάχτυλο;! " ή "Η ζωή όπως και τα νομίσματα έχουν δύο όψεις ! Πού θα πάει θα γυρίσει ! " ή καλύτερα "Μα συγγνώμη ζούμε κι οι δυο στην ίδια πραγματικότητα: Γιατί η λογική μου και η οπτική μου διαφέρει από τη δική σου αφού το πράγμα είναι ολοφάνερο; ! "...
Οι σκέψεις αυτές μου προκάλεσαν και γέλιο και θυμό. Γέλιο γιατί σκέφτηκα πόσο απλή θα ήταν η ζωή μας, πόσο αληθινές θα ήταν οι σχέσεις μας και πόσο γεμάτες και πολύχρωμες θα ήταν οι στιγμές μας, αν παίρναμε επιτέλους (!) απόφαση ότι δεν ζούμε μόνο εμείς σε τούτο τον έρμο πλάνητη και δεν αποτελούν όλοι οι υπόλοιποι κλώνους της λογικής, της ψυχής και των επιθυμιών μας! Από την άλλη, ένιωσα θυμό γιατί σκέφτηκα πόσο δυσλειτουργικοί επιμένουμε να είμαστε βλέποντας το μισό του κόσμου που μόνο μας αφορά.
Πόσες φορές δεν γκρινιάζουμε ότι ο σύντροφός μας ή ο φίλος μας ή το αφέντικό μας δεν μας αποδέχεται όπως είμαστε και θέλουν να μας αλλάξουν; Πόσες φορές εμείς οι ίδιοι δεν απαιτούμε από τους άλλους να ταξιδεύουν πλάι μας στον τόπο της επιλογής μας και με τον τρόπο που εμείς έχουμε ανάγκη; Πόσες φορές δεν ζήσαμε καταστάσεις σχέσεων όπου η προσωπικότητα του καθενός ποδοπατήθηκε και αφομοιώθηκε στο μονοπρόσωπο μοντέλο του άλλου; Πόσες φορές δεν βρίσαμε, δεν ακυρώσαμε τη σκέψη ή την ιδιαιτερότητα του διπλανού μας; Αλήθεια, πόσο αποδεχόμαστε τον κόσμο αλλά και τον άνθρωπο στην ολότητά του; Πότε εναρμονιστήκαμε με τον κάθε "άλλο" ενώνοντας τις διαφορετικότητές μας κι όχι ακυρώνοντάς τες;
Όλοι έχουμε και φωτεινές και πιο θαμπές πλευρές. Τίποτα όμως δεν είναι ικανό να μας απομονώσει, αν αποδεχτούμε, συνειδητοποιήσουμε, υποδεχτούμε και τιμήσουμε την συναισθηματική ευθύνη που έχουμε απέναντι στον εαυτό μας, στον "άλλο", στο περιβάλλον και στην ίδια τη ζωή. Αν η πυξίδα σου δείχνει μόνο την Ανατολή, πότε δεν θα ανακαλύψεις την ομορφιά της Δύσης, τον ατελείωτο Νότο και τον ψυχρό Βορρά. Ποτέ λοιπόν και τα πιο μικρά κομμάτια που σε αποτελούν και σε δημιουργούν δεν θα βρούν το άλλο μισό κομμάτι τους.
Γκρινιάζω τόσο που δεν έχω μια σχέση, όπως θα την ήθελα. Να είμαι με κάποιον που να τον εμπιστεύομαι, να είμαι χαρούμενη που ξυπνάω μαζί του, να ανυπομονώ να τον συναντήσω, να αφήνομαι μαζί του και να ξεγυμνώνω την ψυχή μου στα χέρια του χωρις να νιώθω ότι θα γίνει "κύριος" της, να νιώθω την υποστήριξή του και το νοιάξιμό του. Γιατί δηλητηριάζονται οι σχέσεις μας από αγωνία, φόβο, ανειλικρίνια, ιδιοτέλεια, ανασφάλεια, νεύρα, συμφέροντα, εγωισμούς;
Γράφωντας, μου ήρθε μια χαζή ίσως εικόνα αλλά νομίζω αρκετή δυνατή να περιγράψει τις σκέψεις μου! Εικονοποιώντας τη ζώη μας σαν μια παράσταση ας πούμε μουσική, είναι διαφορετικό να είμαστε μόνοι τραγουδιστές- φίρμες στη σκηνή αγνοώντας από πίσω κι από δίπλα μας τους μουσικούς που οικοδομούν τη δική μας παρουσία κι άλλο είναι να παίζουμε πλάι τους, χαμογελώντας τους κι αφηνόντάς τους χώρο στο δική μας παράσταση να ξεδιπλώσουν τον εαυτό τους και να τους χειροκροτήσουμε...
Ένα καλό πρώτο βήμα ίσως θα ήταν να βγάλουμε από τα τραγούδια μας το "σ' έχω ανάγκη, σε χρειάζομαι" και να το αντικαταστήσουμε με το "σ΄αγαπάω, σ' ευχαριστώ, σ' επιθυμώ"...
Σχόλια