"Αγύριστο κεφάλι"
Καθόλου δεν μπορώ τις "βαριές" συζητήσεις. Εκείνες που κάνεις μόνο με τα ελάχιστα άτομα της ζωής σου (συνήθως ένα-άντε στα τρελά γλέντια...δυο-!) γιατί μόνο σ' εκείνα εμπιστεύεσαι το ζύγι. Δεν θα σε κλέψουν...Θα ζυγίσουν άδολα και θα δώσουν ρέστα. Συνήθως (κατά 150 τοις 100!) θα' ναι βαρύ το τίμημα...Πλατειάζω όμως...
Ένα τέτοιο δειλινό, με ποδαράκια αμφίβολα να σηκώσουν το μεγαλόσωμο κορμό συγκρούστηκα με μια έκθεση βιβλίου. Όχι, όχι! Μη βιάζεσαι να κρίνεις το επιλεχθέν ρήμα!
Βρίσκεσαι κατακαλόκαιρο απόγευμα μέσα στην κάψα να πιεις ένα ρημαδοκαφέ. Κι η ανάγκη προσκαλεί κουβέντες για σκέψεις και συναισθήματα που όση ζάχαρη κι αν βάλεις στο freddo, πάντα η επίγευση θα΄ναι πικρή.Κι αφού βία βία πληρώνεις για να αλλάξει κεφάλαιο και να βγεις σ' ανοιχτό χώρο μήπως κι εκεί δεν ακουστεί ο σιωπηρός σου αναστεναγμός, πέφτεις πάνω σε έκθεση βιβλίου. Σε ένα περιορισμένο χώρο όπου σε ντάνες και πρόχειρα τραπέζια στοιβάζονται εκατοντάδες βιβλία γεμάτα με την ψυχή του διπλανού σου. Εννοείται ότι τρέχω κατευθείαν στα παραμύθια και στα παιδικά βιβλία. Όχι στις ιστορίες του Άντερσεν ή του Αισώπου...Στα παραμύθια όχι για καληνύχτα αλλά σε εκείνα που σε προβληματίζουν, σε πονάνε, σου ανοίγουν το μυαλό αλλά....με το γάντι! Ήθελα το "ίσιωμά μου" δηλαδή αλλά με εικονογράφηση! Υπό άλλες συνθήκες θα έτρεχα περιχαρής στα βιβλία "ψυχ"-ανάλυσης/ολογίας κλπ. Δώσε μου Bucay και Osho, άντε και Yalom και πάρε μου την ψυχή! Και λίγη Βαμβουνάκη για να ξεπλένονται τα μάτια! Και πάνω που θαύμαζα την αυτοσυγκράτησή μου (λέμε τώρα! αποφυγή για "μαστίγωμα" στα πλαίσια της αυτογνωσίας" το λένε!) σου φωνάζει η χρόνων πολλών επιλεγμένη συντροφιά σου με ένα χαιρέκακο υπονοούμενο να χρωματίζει τη φωνή (τύπου: "Θα σε φτιάξω εγώ!"): "Για κοίτα! Αγύριστο Κεφάλι! Όχι εσύ! Το βιβλίο του Μίλτου για τον Αλκαίο!"...Τίγκα στο καρφί! Ότι είμαι αγύριστο κεφάλι; Ότι θέλω δε θέλω θα ξανακυλήσω σε τέτοιου είδους αναγνωστικές επιλογές όπου κάποια kinder -συναισθηματική- έκπληξη κρύβουν στο τέλος; Α! Δεν σας είπα! Το βιβλίο συνοδευόταν κι από CD!!! Ξέρεις, βρε παιδί μου, ολοκληρώνοντας την ανάγνωση για έναν από τους κορυφαίους "ποιητές σε σώμα στιχουργού" και για να επέλθει η από αρχαιοτάτων κάθαρσις ρίχνεις κι ένα "Ηπειρώτικο"
Στίχοι: Άλκης Αλκαίος
Μουσική: Μίλτος Πασχαλίδης
Εκτέλεση:Μίλτος Πασχαλίδης
Σ' ένα γεφύρι πέτρινο
θα χτίσω την καρδιά μου,
όταν περνάς τον ποταμό
ν' ακούς τον αναστεναγμό
και τα παράπονά μου.
Το δέντρο κρύβει το πουλί,
τ' αγρίμι τ' άγρια δάση
και συ αγρίμι και πουλί
ό,τι γυρεύεις στη ζωή
το έχεις προσπεράσει.
Σ' ένα λευκό πουκάμισο
θα ράψω τα φτερά μου,
όταν διψάς για ουρανό
να το φοράς και να πετώ
μέσα στα όνειρά μου.
Κι αν ας πούμε το "Ηπειρώτικο" σου' ρθε ελαφρύ, απολαμβάνεις κι ένα "Σταυρόλεξο" κι αναφωνείς ανακουφισμένος είτε σαν ονειρευτής είτε σαν ονειρεμένος: "Τώρα μάλιστα!"
Στίχοι: Άλκης Αλκαίος
Μουσική: Μίλτος Πασχαλίδης
Εκτέλεση:Μίλτος Πασχαλίδης
Χαράζουν οι βροχές την πέτρα
και την ψυχή οι ανοχές
κι εσύ μου λες καρδιά μου μέτρα
πόσοι χαθήκαν μεσ' το χθές.
Ονειρευτές κι ονειρεμένοι
στον δρόμο τους παραδομένοι
ονειρευτές κι ονειρεμένοι
από το δίκιο τους πνιγμένοι.
Τι τραγουδάει το αηδόνι
σαν βγαίνει ο ήλιος το πρωί
σταυρόλεξο που δεν τελειώνει
είναι ο κόσμος και η ζωή.
Κι ότι αφήνει το ταξίδι
γεύση από μέλι κι από ξύδι
ότι αφήνει το ταξίδι..
Στο σημείο αυτό θέλω περήφανα να δηλώσω ότι ναι κυρίες και κύριοι ΔΕΝ το αγόρασα!!!
Το πήρα σήμερα το πρωί μπαίνοντας επί τούτου στο βιβλιοπωλείο κι αδηφάγα το αποτέλειωσα σε δυο ώρες...Τόσο άντεξε η αυτοσυγκράτησή μου!
[...]
Πρόκειται για ένα από τα ωραιότερα βιβλία που έχω διαβάσει. Δεν πρόκειται για κανένα λογοτεχνικό αριστούργημα. Επίσης, δεν έχει κάποιο περίτεχνα κρυμμένο μυστήριο ούτε πλοκή. ΈΧΕΙ ΖΩΗ.
Γνώριζα τον Άλκη Αλκαίο μόνο μέσα από τα ποιήματά του (έτσι αποκαλώ όλους εκείνους τους στίχους τραγουδιών που εκτυπώνω και φυλάω με φροντίδα σ' έναν κιτρινισμένο φάκελο κι ανατρέχω σ' αυτούς όταν έχω ανάγκη να μιλήσω με τις λέξεις για να σχηματοποιήσω το συναίσθημα). Θυμάμαι μάλιστα τον Σεπτέμβρη του '96, λίγες μέρες πριν τα γενέθλιά μου (δημοτικό ακόμη!) κι ενώ βρισκόμασταν σε κατάστημα παιχνιδιών, ζήτησα από τη μητέρα μου "Του αιώνα την παράγκα" για δώρο γενεθλίων. Τι να καταλάβαινα από Αλκαίο τότε ή από Μικρούτσικο ή ολότελα από Μητροπάνο! Το ήθελα όμως...
Τον ξαναντάμωσα τον Αλκαίο σε τραγούδια του Πασχαλίδη και του Μάλαμα, όταν φοιτητικά πια έψαχνα μια επαναστατική, ιδιόρρυθμη ίσως, πνευματική κατά μια έννοια ή έντεχνη κατ' άλλους ενήλικη άρθρωση. Σκέφτομαι ότι όλοι μας γίναμε μύστες τούτων των τραγουδιών γιατί λατρεύουμε την αφήγηση! Κι αυτοί οι "έντεχνοι" τραγουδοποιοί αυτό κάνουν. Έχουν μέσα τους την τέχνη να βάζουν στη σειρά λέξεις και να τις αγκαλιάζουν με τις μουσικές τους...και κάθε που τους ακούς, να σηκώνεις το χέρι και να φωνάζεις τα τραγούδια τους γιατί νομίζεις ότι έτσι θα καταλάβουν οι άλλοι ότι για σένα γράφτηκε αυτός ο στίχος-δεν μπορεί!
Και πιάνω να ανοίξω το βιβλίο και γυρίζω στην πέμπτη σελίδα για να διαβάσω:
"Όταν ένα τραγούδι σε πιάνει στα πράσα,
όταν σκέφτεται τη σκέψη σου
και την τραγουδάει πριν την ξεστομίσεις,
τότε σωστά νιώθεις ότι έχει γραφτεί για σένα.
Έστω και ερήμην του στιχουργού και του συνθέτη.
Αυτό το τραγούδι έχει γραφτεί για σένα."
Εδώ είμαστε-σκέφτηκα! Και σαν παιδί που του χάρισαν το ομορφότερο δώρο, ανυπομονώ για κάθε επόμενη σελίδα. Κι αρχίζω και νιώθω μια ευφρόσυνη οικειότητα κυρίως για τον Μίλτο. Πάει το Πασχαλίδης! Έναν Μίλτο που ακούει τα τραγούδια και επαναλαμβάνει τους στίχους σαν προσευχή. Έναν Μίλτο που βάζει τα κλάματα με τον Θηβαίο που λυρικά ψιθυρίζει
"Συλλαβίζω ακόμα το ρυθμό, αν ακούς, στις μουσικές σου πετώ" ή με το Στόκα που του τραγουδά "Μη με φοβάσαι, δώσε μου το χέρι μαζί να ζήσουμε η νύχτα όσα φέρει". Και πληρώνει αδιαμαρτύρητα τα τρακαρίσματά του! Έναν Μίλτο που μοιράζεται μ' εσένα κι εμένα το τρελό του καρδιοχτύπι για την πρώτη του συνάντηση με τον Αλκαίο, για τα "ραντεβού" που του έκλεινε ο Άλκης με αιθέρια τραγούδια και του ζητούσε απλά και μόνο να τα καλοντύσει μουσικά για να' ναι όμορφα. Έναν Μίλτο που εξομολογείται σ' εσένα κι εμένα τον σιωπηρό του πόνο και την παιδική του μεταμέλεια για το απόγευμα στην Πάργα που δεν ήπιαν καφέ και δεν έκαναν τσιγάρο. Έναν Μίλτο που σαν κι εσένα κι εμένα ψάχνει τους φίλους του στην απώλεια αλλά από απόσταση και κλείνει παντζούρια και φώτα για να παίζει ατέλειωτα τάβλι μήπως κι αλλάξει η ζαριά κι ανατραπεί το "κακό" παιχνίδι.
Κι ο Μίλτος αυτός σου χαρίζει τη "ζώσα μνήμη του" για να επικοινωνήσεις κι εσύ μ' έναν άνθρωπο τον Βαγγέλη Λιάρο κι έναν ποιητή, τον Άλκη Αλκαίο. Έναν άνθρωπο "πιστό". Έτσι θα τον χαρακτήριζα. Πιστό στις αγάπες του και στις ιδέες του. Πιστό στους συντρόφους του, στον αγώνα του, στην αξιοπρέπειά του, στην καρδιά του, στους φίλους του και στα "παιδιά" του, τα τραγούδια του. Έναν άνθρωπο που πάλευε "να μην αλλάξουν οι λέξεις του". Έναν άνθρωπο που έκανε ρούχο του τον πόνο αλλά δεν έπαψε ποτέ να προχωράει μπροστά, ακόμα κι όταν ξαναντίκριζε τον βασανιστή του και το σώμα του ζούσε και ξαναζούσε τη βία αλλά στην απόλυτη σιωπή. Έναν άνθρωπο που θα "έκοβε" το τσιγάρο, μόνο και μόνο για να παραδειγματίσει έναν από τους συνοδοιπόρους της ζωής του. Έναν άνθρωπο που θα κατανοούσε βαθιά και πατρικά γιατί δεν πηγές στο ραντεβού σας, κι ας δεν σου είχε ομολογήσει ποτέ πώς μέχρι ν' αλλάξει η μέρα σε περίμενε...
Έτσι, όπως πετάμε από 'δω κι από ' κει τη γλώσσα μας, έχασαν γαμώτο κι οι λέξεις τη δυναμική και το εκτόπισμά τους...Γι' αυτό και δεν θα διολισθήσω σε άκρατες μεγαλοστομίες. Απλά θα πω "έναν Άλκη Αλκαίο ...πιστό".
Ξέρω είναι ίσως αταίριαστο ενώ μιλάω για τον Αλκαίο να χρησιμοποιήσω άλλου στίχους αλλά δεν έχουν φύγει από το μυαλό μου όσο γράφω για κείνον. Ίσως δεν είναι και πολιτικά ορθό για κείνους που θα πουν ότι στο τόσο του έργο δεν βρίσκεις κάτι ν΄ αρμόζει. Εκείνος όμως εκφράστηκε με τα τραγούδια του κι όσοι είμασταν τυχεροί τον αφουγκραζόμαστε. Εγώ θα εκφραστώ για κείνον με στίχους του Αλκίνοου:
"Περπάτησα πάρα πολύ
και τα φτερά μου τα `χω χάσει.
Μα εσύ που δεν πατάς στη γη
καν’ την ψυχή μου να πετάξει...
Μ’ ένα αερόστατο να πάμε στο φεγγάρι,
ένα αεράκι να μας πάρει...
Φωτιά κι αέρας να κάνουμε δική μας
τη μικρή ζωή μας...
Είναι η καρδιά μου μια αυλή
σ’ ένα κελί που όλο μικραίνει.
Μα εσύ που έχεις το κλειδί
έλα και πες μου το "γιατί"...
Σε κάποια θάλασσα που ο ήλιος τη ζεσταίνει,
το όνειρό μου ξαποσταίνει...
Νερό κι αρμύρα να κάνουμε δική μας
τη μικρή ζωή μας...
Έχω ένα κόμπο στο λαιμό
και μια θηλιά που όλο στενεύει.
Έλα και κάνε μουσική
την τρέλα που με διαφεντεύει...
Κι αν είναι οι νότες και οι λέξεις αφελείς,
τραγούδησέ τες να χαρείς...
Μ’ ένα τραγούδι να κάνουμε δική μας
τη μικρή ζωή μας..."
Σας ευχαριστώ κ.Πασχαλίδη για τον Μίλτο και τον κύριον Άλκη Αλκαίο που γνώρισα...
Ένα τέτοιο δειλινό, με ποδαράκια αμφίβολα να σηκώσουν το μεγαλόσωμο κορμό συγκρούστηκα με μια έκθεση βιβλίου. Όχι, όχι! Μη βιάζεσαι να κρίνεις το επιλεχθέν ρήμα!
Βρίσκεσαι κατακαλόκαιρο απόγευμα μέσα στην κάψα να πιεις ένα ρημαδοκαφέ. Κι η ανάγκη προσκαλεί κουβέντες για σκέψεις και συναισθήματα που όση ζάχαρη κι αν βάλεις στο freddo, πάντα η επίγευση θα΄ναι πικρή.Κι αφού βία βία πληρώνεις για να αλλάξει κεφάλαιο και να βγεις σ' ανοιχτό χώρο μήπως κι εκεί δεν ακουστεί ο σιωπηρός σου αναστεναγμός, πέφτεις πάνω σε έκθεση βιβλίου. Σε ένα περιορισμένο χώρο όπου σε ντάνες και πρόχειρα τραπέζια στοιβάζονται εκατοντάδες βιβλία γεμάτα με την ψυχή του διπλανού σου. Εννοείται ότι τρέχω κατευθείαν στα παραμύθια και στα παιδικά βιβλία. Όχι στις ιστορίες του Άντερσεν ή του Αισώπου...Στα παραμύθια όχι για καληνύχτα αλλά σε εκείνα που σε προβληματίζουν, σε πονάνε, σου ανοίγουν το μυαλό αλλά....με το γάντι! Ήθελα το "ίσιωμά μου" δηλαδή αλλά με εικονογράφηση! Υπό άλλες συνθήκες θα έτρεχα περιχαρής στα βιβλία "ψυχ"-ανάλυσης/ολογίας κλπ. Δώσε μου Bucay και Osho, άντε και Yalom και πάρε μου την ψυχή! Και λίγη Βαμβουνάκη για να ξεπλένονται τα μάτια! Και πάνω που θαύμαζα την αυτοσυγκράτησή μου (λέμε τώρα! αποφυγή για "μαστίγωμα" στα πλαίσια της αυτογνωσίας" το λένε!) σου φωνάζει η χρόνων πολλών επιλεγμένη συντροφιά σου με ένα χαιρέκακο υπονοούμενο να χρωματίζει τη φωνή (τύπου: "Θα σε φτιάξω εγώ!"): "Για κοίτα! Αγύριστο Κεφάλι! Όχι εσύ! Το βιβλίο του Μίλτου για τον Αλκαίο!"...Τίγκα στο καρφί! Ότι είμαι αγύριστο κεφάλι; Ότι θέλω δε θέλω θα ξανακυλήσω σε τέτοιου είδους αναγνωστικές επιλογές όπου κάποια kinder -συναισθηματική- έκπληξη κρύβουν στο τέλος; Α! Δεν σας είπα! Το βιβλίο συνοδευόταν κι από CD!!! Ξέρεις, βρε παιδί μου, ολοκληρώνοντας την ανάγνωση για έναν από τους κορυφαίους "ποιητές σε σώμα στιχουργού" και για να επέλθει η από αρχαιοτάτων κάθαρσις ρίχνεις κι ένα "Ηπειρώτικο"
Μουσική: Μίλτος Πασχαλίδης
Εκτέλεση:Μίλτος Πασχαλίδης
Σ' ένα γεφύρι πέτρινο
θα χτίσω την καρδιά μου,
όταν περνάς τον ποταμό
ν' ακούς τον αναστεναγμό
και τα παράπονά μου.
Το δέντρο κρύβει το πουλί,
τ' αγρίμι τ' άγρια δάση
και συ αγρίμι και πουλί
ό,τι γυρεύεις στη ζωή
το έχεις προσπεράσει.
Σ' ένα λευκό πουκάμισο
θα ράψω τα φτερά μου,
όταν διψάς για ουρανό
να το φοράς και να πετώ
μέσα στα όνειρά μου.
Κι αν ας πούμε το "Ηπειρώτικο" σου' ρθε ελαφρύ, απολαμβάνεις κι ένα "Σταυρόλεξο" κι αναφωνείς ανακουφισμένος είτε σαν ονειρευτής είτε σαν ονειρεμένος: "Τώρα μάλιστα!"
Στίχοι: Άλκης Αλκαίος
Μουσική: Μίλτος Πασχαλίδης
Εκτέλεση:Μίλτος Πασχαλίδης
Χαράζουν οι βροχές την πέτρα
και την ψυχή οι ανοχές
κι εσύ μου λες καρδιά μου μέτρα
πόσοι χαθήκαν μεσ' το χθές.
Ονειρευτές κι ονειρεμένοι
στον δρόμο τους παραδομένοι
ονειρευτές κι ονειρεμένοι
από το δίκιο τους πνιγμένοι.
Τι τραγουδάει το αηδόνι
σαν βγαίνει ο ήλιος το πρωί
σταυρόλεξο που δεν τελειώνει
είναι ο κόσμος και η ζωή.
Κι ότι αφήνει το ταξίδι
γεύση από μέλι κι από ξύδι
ότι αφήνει το ταξίδι..
Στο σημείο αυτό θέλω περήφανα να δηλώσω ότι ναι κυρίες και κύριοι ΔΕΝ το αγόρασα!!!
Το πήρα σήμερα το πρωί μπαίνοντας επί τούτου στο βιβλιοπωλείο κι αδηφάγα το αποτέλειωσα σε δυο ώρες...Τόσο άντεξε η αυτοσυγκράτησή μου!
[...]
Πρόκειται για ένα από τα ωραιότερα βιβλία που έχω διαβάσει. Δεν πρόκειται για κανένα λογοτεχνικό αριστούργημα. Επίσης, δεν έχει κάποιο περίτεχνα κρυμμένο μυστήριο ούτε πλοκή. ΈΧΕΙ ΖΩΗ.
Γνώριζα τον Άλκη Αλκαίο μόνο μέσα από τα ποιήματά του (έτσι αποκαλώ όλους εκείνους τους στίχους τραγουδιών που εκτυπώνω και φυλάω με φροντίδα σ' έναν κιτρινισμένο φάκελο κι ανατρέχω σ' αυτούς όταν έχω ανάγκη να μιλήσω με τις λέξεις για να σχηματοποιήσω το συναίσθημα). Θυμάμαι μάλιστα τον Σεπτέμβρη του '96, λίγες μέρες πριν τα γενέθλιά μου (δημοτικό ακόμη!) κι ενώ βρισκόμασταν σε κατάστημα παιχνιδιών, ζήτησα από τη μητέρα μου "Του αιώνα την παράγκα" για δώρο γενεθλίων. Τι να καταλάβαινα από Αλκαίο τότε ή από Μικρούτσικο ή ολότελα από Μητροπάνο! Το ήθελα όμως...
Τον ξαναντάμωσα τον Αλκαίο σε τραγούδια του Πασχαλίδη και του Μάλαμα, όταν φοιτητικά πια έψαχνα μια επαναστατική, ιδιόρρυθμη ίσως, πνευματική κατά μια έννοια ή έντεχνη κατ' άλλους ενήλικη άρθρωση. Σκέφτομαι ότι όλοι μας γίναμε μύστες τούτων των τραγουδιών γιατί λατρεύουμε την αφήγηση! Κι αυτοί οι "έντεχνοι" τραγουδοποιοί αυτό κάνουν. Έχουν μέσα τους την τέχνη να βάζουν στη σειρά λέξεις και να τις αγκαλιάζουν με τις μουσικές τους...και κάθε που τους ακούς, να σηκώνεις το χέρι και να φωνάζεις τα τραγούδια τους γιατί νομίζεις ότι έτσι θα καταλάβουν οι άλλοι ότι για σένα γράφτηκε αυτός ο στίχος-δεν μπορεί!
Και πιάνω να ανοίξω το βιβλίο και γυρίζω στην πέμπτη σελίδα για να διαβάσω:
"Όταν ένα τραγούδι σε πιάνει στα πράσα,
όταν σκέφτεται τη σκέψη σου
και την τραγουδάει πριν την ξεστομίσεις,
τότε σωστά νιώθεις ότι έχει γραφτεί για σένα.
Έστω και ερήμην του στιχουργού και του συνθέτη.
Αυτό το τραγούδι έχει γραφτεί για σένα."
Εδώ είμαστε-σκέφτηκα! Και σαν παιδί που του χάρισαν το ομορφότερο δώρο, ανυπομονώ για κάθε επόμενη σελίδα. Κι αρχίζω και νιώθω μια ευφρόσυνη οικειότητα κυρίως για τον Μίλτο. Πάει το Πασχαλίδης! Έναν Μίλτο που ακούει τα τραγούδια και επαναλαμβάνει τους στίχους σαν προσευχή. Έναν Μίλτο που βάζει τα κλάματα με τον Θηβαίο που λυρικά ψιθυρίζει
"Συλλαβίζω ακόμα το ρυθμό, αν ακούς, στις μουσικές σου πετώ" ή με το Στόκα που του τραγουδά "Μη με φοβάσαι, δώσε μου το χέρι μαζί να ζήσουμε η νύχτα όσα φέρει". Και πληρώνει αδιαμαρτύρητα τα τρακαρίσματά του! Έναν Μίλτο που μοιράζεται μ' εσένα κι εμένα το τρελό του καρδιοχτύπι για την πρώτη του συνάντηση με τον Αλκαίο, για τα "ραντεβού" που του έκλεινε ο Άλκης με αιθέρια τραγούδια και του ζητούσε απλά και μόνο να τα καλοντύσει μουσικά για να' ναι όμορφα. Έναν Μίλτο που εξομολογείται σ' εσένα κι εμένα τον σιωπηρό του πόνο και την παιδική του μεταμέλεια για το απόγευμα στην Πάργα που δεν ήπιαν καφέ και δεν έκαναν τσιγάρο. Έναν Μίλτο που σαν κι εσένα κι εμένα ψάχνει τους φίλους του στην απώλεια αλλά από απόσταση και κλείνει παντζούρια και φώτα για να παίζει ατέλειωτα τάβλι μήπως κι αλλάξει η ζαριά κι ανατραπεί το "κακό" παιχνίδι.
Κι ο Μίλτος αυτός σου χαρίζει τη "ζώσα μνήμη του" για να επικοινωνήσεις κι εσύ μ' έναν άνθρωπο τον Βαγγέλη Λιάρο κι έναν ποιητή, τον Άλκη Αλκαίο. Έναν άνθρωπο "πιστό". Έτσι θα τον χαρακτήριζα. Πιστό στις αγάπες του και στις ιδέες του. Πιστό στους συντρόφους του, στον αγώνα του, στην αξιοπρέπειά του, στην καρδιά του, στους φίλους του και στα "παιδιά" του, τα τραγούδια του. Έναν άνθρωπο που πάλευε "να μην αλλάξουν οι λέξεις του". Έναν άνθρωπο που έκανε ρούχο του τον πόνο αλλά δεν έπαψε ποτέ να προχωράει μπροστά, ακόμα κι όταν ξαναντίκριζε τον βασανιστή του και το σώμα του ζούσε και ξαναζούσε τη βία αλλά στην απόλυτη σιωπή. Έναν άνθρωπο που θα "έκοβε" το τσιγάρο, μόνο και μόνο για να παραδειγματίσει έναν από τους συνοδοιπόρους της ζωής του. Έναν άνθρωπο που θα κατανοούσε βαθιά και πατρικά γιατί δεν πηγές στο ραντεβού σας, κι ας δεν σου είχε ομολογήσει ποτέ πώς μέχρι ν' αλλάξει η μέρα σε περίμενε...
Έτσι, όπως πετάμε από 'δω κι από ' κει τη γλώσσα μας, έχασαν γαμώτο κι οι λέξεις τη δυναμική και το εκτόπισμά τους...Γι' αυτό και δεν θα διολισθήσω σε άκρατες μεγαλοστομίες. Απλά θα πω "έναν Άλκη Αλκαίο ...πιστό".
Ξέρω είναι ίσως αταίριαστο ενώ μιλάω για τον Αλκαίο να χρησιμοποιήσω άλλου στίχους αλλά δεν έχουν φύγει από το μυαλό μου όσο γράφω για κείνον. Ίσως δεν είναι και πολιτικά ορθό για κείνους που θα πουν ότι στο τόσο του έργο δεν βρίσκεις κάτι ν΄ αρμόζει. Εκείνος όμως εκφράστηκε με τα τραγούδια του κι όσοι είμασταν τυχεροί τον αφουγκραζόμαστε. Εγώ θα εκφραστώ για κείνον με στίχους του Αλκίνοου:
"Περπάτησα πάρα πολύ
και τα φτερά μου τα `χω χάσει.
Μα εσύ που δεν πατάς στη γη
καν’ την ψυχή μου να πετάξει...
Μ’ ένα αερόστατο να πάμε στο φεγγάρι,
ένα αεράκι να μας πάρει...
Φωτιά κι αέρας να κάνουμε δική μας
τη μικρή ζωή μας...
Είναι η καρδιά μου μια αυλή
σ’ ένα κελί που όλο μικραίνει.
Μα εσύ που έχεις το κλειδί
έλα και πες μου το "γιατί"...
Σε κάποια θάλασσα που ο ήλιος τη ζεσταίνει,
το όνειρό μου ξαποσταίνει...
Νερό κι αρμύρα να κάνουμε δική μας
τη μικρή ζωή μας...
Έχω ένα κόμπο στο λαιμό
και μια θηλιά που όλο στενεύει.
Έλα και κάνε μουσική
την τρέλα που με διαφεντεύει...
Κι αν είναι οι νότες και οι λέξεις αφελείς,
τραγούδησέ τες να χαρείς...
Μ’ ένα τραγούδι να κάνουμε δική μας
τη μικρή ζωή μας..."
Σας ευχαριστώ κ.Πασχαλίδη για τον Μίλτο και τον κύριον Άλκη Αλκαίο που γνώρισα...
Σχόλια