Για κάποιον αγαπημένο...

Κι είναι αυτές οι μέρες που θες να μιλάς για κάποιον αγαπημένο.
Και λαχταράς να μιλάς για κείνον σαν να θες να επιβεβαιώσεις πώς δεν πήρε άδικα τη θέση του στην καρδιά σου. Και μιλάς για κείνον για να σ' αγκαλιάσει η αύρα του και να μη νιώθεις παράταιρος. Να νιώθεις ότι έχεις κάπου ν' αντανακλάς τα θέλω σου.
Είναι γιατί έχει εκείνα τα μάτια τα θαλασσινά κι απλόχερα σου στρώνει τα νερά ν' αγκυροβολήσεις απάνεμα. Και τότε συναντάς ένα πλάσμα απόλυτα συντροφικό χωρίς όμως να σε πνίγει ή να 'σ αλλοιώνει. Ένα πλάσμα που σε υποδέχεται, αποδέχεται και συγχωρεί. Ένα συνεπιβάτη στα ταξίδια σου, γενναιόδωρα συμμετοχικό στις στιγμές σου. Συγκρατημένο -που περιμένει όμως στη γωνία το σφύριγμα για παιχνίδισμα. Συγκροτημένο όχι κατ' επίφαση αλλά κατ' ουσίαν. Βαθιά συναισθηματικό κι αντρίκια συνεσταλμένο. Εκνευριστικά συνεναιτικό κι από εμπειρία συμβιβαστικό. Έναν άνθρωπο συνεπή με τις επιλογές του, ακόμα κι όταν οι κυματοθραύστες του αγκομαχούν.


Κι όλα αυτά από ... πρόθεση.
Από πρόθεση κι εγώ είμαι εδώ κι ας είσαι χρόνια μακριά.