Αδειανά μου μάτια...

Σ´ αφουγκράζομαι, σε παρατηρώ, ακούω την ανάσα σου. Δεν ειναι ίδια πια. Σαν πια να μη θέλει ούτε καν ν'ακουστεί. Σαν να θέλει να περάσει απαρατήρητη κι από σένα. Και να την ακούσεις, δεν θα αντιδράσεις. Θα σβήσεις τα φώτα και απλά θα ξαπλώσεις. Κι εκείνα τα μάτια σου...άδεια. Κοιτάζουν αλλά δεν περιμένουν. Θέλουν, μα κουράστηκαν και δεν αποζητούν.

Εγώ πάλι φωτίζομαι κι αστράφτω σαν τα συναντώ. Από τη μια για να σου μιλήςω κι από την άλλη για να σ' αγκαλιάσω. Κάθε φορά που στα χνάρια σου βρίσκομαι, κάνω σαν τον κύκνο που χορεύει και ξετυλίγεται πάνω στα νερά για να σε κερδίσει. Ξεσηκώνει τις πιο ανάλαφρες φιγούρες του για να σε συνεπάρει μα εσύ κοιτάζεις αλλά δεν βλέπεις. Και σαν χαθείς ξανά στη σιωπή σου, εγώ μαζεύω πάλι, χαμηλώνω τα φτερά και χάνομαι στα σκοτάδια μου. Αυτή η σιωπή σου πώς με πλακώνει να ξερες...

Διαλύομαι ξανά και ξανά που δεν μπορώ να σου χαρίσω τ´ ανείπωτα ...αν και για σενα τα φυλώ. Ξέρω πως ποτέ δεν θα τα αφήσω ούτε να σε ταράξουν, ούτε να σε πονέσουν. Αν και είναι τα μόνα εκείνα που θα σπάσουν της μοναξιάς τη φυλακή σου.

Πόσο λείπεις απ' τις στιγμές μου... Πόσο λαχταρώ να 'σαι εκεί... Πόσο υποφέρω που ξέρω ότι και το όνειρο είναι ένοχο...Πόσο πονώ που ψυχραίνουν τα μάτια σου κ χάνουν τον ορίζοντά τους...

Πόσο μ' ακρωτηριάζει που δεν μπορώ να σε φτάσω... Πια δεν μου φτάνει απλά να σε βλέπω... Με σκοτώνει. Σκάβει όλο και πιο βαθιά τους λυγμούς μου. Σαν τη γρατσουνιά που αγκομαχάει στη βροχή του οινοπνεύματος... Φροντίδα θέλω κ γω... 

Θα περάσει...πού θα πάει...