Κι έρχονται κάτι στιγμές που βρέχει άναρθες σκέψεις που δε λογίζονται, δεν αρθρώνονται, δεν σαρκώνονται ....Τα μπουμπουνητά τους όμως σε τραντάζουν. Μαζεύεσαι από φόβο κι ύστερα πάλι κάθεσαι πίσω πίσω από το παράθυρο και τεντώνεις τ' αυτιά να τ' αφουγκραστείς προετοιμασμένος τούτη τη φορά. Και ο ήλιος θα ξαναβγεί. Κείνη τη στιγμή πόσο λατρεύεις να ψάχνεις με το βλέμμα σου τα βρεγμένα που λαμπυρίζουν και γυαλίζουν λίγο πριν στεγνώσουν....Πέρασε και τούτη η μπόρα. Και ξεχνάς το φόβο και τη λάμψη των αστραπών κι ευχαριστείς για το λυτρωμό του νερού - πηγή ζωής άλλωστε!-...
Σχόλια