Στενεύοντας την πανοπλία

Πόσο στενή έχουμε κάνει τη ζωή μας;
Κάνουμε επιλογές που πολλές φορές δεν μας κουμπώνουν. Κι όμως επιμένουμε και το ζορίζουμε. Και το βραδάκι που η νύχτα -παρόλη τη σκοτεινιά της- προβάλλει τη γύμνια μας, βουτάμε στα στάσιμα και θολά νερά της καρδιάς μας. Απαλά απαλά μην τα ταρακουνήσουμε γιατί ποιος αντέχει τώρα κι άλλη φουρτούνα κι άλλο ξεβόλεμα κι άλλη ανταρσία. Και ποιος ξαναμπαίνει μετά ολομούσκευτος στα καθαρά και σφιχτά ρουχαλάκια του;
Είναι δύσκολες οι επαναστάσεις. Όσο δύσκολες είναι κι οι νέες αρχές.
Χαμογελάω σαν σκέφτομαι τα σπασίματα των νέων, που θαρρούν πως όσο περισσότερο θόρυβο και καταστροφή προκαλέσεις τόσο μεγαλύτερη θα' ναι κι η αλλαγή που θα φέρεις. Δηλαδή πρέπει να τα ισοπεδώσεις όλα για να χτίσεις κάτι καινούργιο; Δεν φτάνει να το φωνάξεις;
Μάλλον δεν φτάνει. Ο κόσμος έμαθε να μην ακούει. Δύσκολη δεξιότητα η ακρόαση. Μαθαίνεις να γίνεσαι επιλεκτικός στις φωνές, μέχρι τη στιγμή που αγνοείς κι εσένα. Μας έμαθαν όμως κι ότι πρέπει να κάνουμε ησυχία και υπομονή. Και να μην φωνάζουμε. Και τότε μένεις να δεις τι θα καταστρέψεις!

Εσένα ή ...