Σ' ένα καπηλειό

Πολλές φορές μου δημιουργείται η ανάγκη να σεργιανίσω χωρίς σκοπό, έτσι απλά για να καταλήξω σε κάποιο παλιακό καπηλειό. Εκεί που το πάτωμα μυρίζει ρακί κι οι μεγάλες βαρέλες σε περιφρουρούν από ψηλά ξανοιγοντάς σε. Εκεί που τον ιδιοκτήτη τον φωνάζεις με το μικρό του όνομα γιατί με το που σε δει και ζυγιάσει τα βήματά σου, θα φέρει κατευθείαν το ανάλογο νέκταρ του λυτρωμού. Εκεί που ο καπνός από τις τσιγάρες, που έλεγε κι ο παππούς μου, δεν σ' ενοχλεί ούτε σου μυρίζει γιατί μοιάζει να' ναι απαραίτητη και αυτονόητη διακόσμηση σαν για να σε θολώνει απ' ότι κυκλοφορεί έξω. Εκεί που ο θόρυβος γίνεται μουσική και ντύνεται με ρεμπέτικες μελωδίες κι εσύ κάνεις ακούσια βουτιά σ' άλλες εποχές. Εκεί που το κομπολόι κρατάει το ίσο και σου μετράει το χρόνο ζωής. Εκεί που κανένας δεν θα σε στραβοκοιτάξει αν λαχταρίσει η ψυχή σου να πεταχτείς σαν θηρίο και να χορέψεις για κείνα που κυνηγάς. Εκεί που οι ομοτράπεζοι θα υψώσουν μετά χαράς και τιμής το κρασί τους για να σε συνοδέψουν στην ευχή, στην ελπίδα, στ' όνειρο. Εκεί που ο νους σου δεν κρίνεται αληταριό και σιωπηρά αφήνεται να ξεγλεντήσει. Εκεί που σηκώνεσαι να φύγεις και το ζάλο σου μερικές φορές σε προδίδει, μα είσαι σίγουρος πως δεν θα πέσεις γιατί έχεις μάθει να "ακροβατείς" ή να σηκώνεσαι σαν πέσεις.