Πες μου μια λέξη!

Μέρες τώρα κάτι θέλω να πω, κάπως να εκφραστώ...Κάτι με τρώει...Ψάχνω επίμονα μια λέξη... Μια λέξη που θα κάνει την αρχή, θα πιάστει πρώτη και θα την ακολουθήσουν δειλά δειλά κι οι υπόλοιπες. Βουτάω και χάνομαι στις μουσικές μου, μα δεν είναι εκεί...Περπατώ το δείλι πλάι στη θάλασσα κι ούτε εκεί τη συναντώ...Πιάνω να διαβάσω, μήπως και κάτι με εμπνεύσει και "ζωγραφίσω" τη λέξη μου, μα τρέχουν οι αράδες στο βλέμμα μου κι ο νους μου δεν τις συνοδεύει...Παρατηρώ τους ανθρώπους, μήπως και την κλέψω από κείνους...Τίποτα...Κι όλο ψάχνω κι όλο περιμένω κι όλο ανυπομονώ...Σαράκι που υπομονετικά κι αδηφάγα κατατρώει το ξύλο στο διάβα του...
Μήπως είναι κυνηγητό; Μήπως η λέξη δεν εμφανίζεται για να μην πιαστεί στα πράσα; Μήπως για να μην καταγραφεί; Κι έτσι συνεχίζει να λιανοπατά... 
[...]
Είχε πάει αργά και το κουδούνισμα του κινητού με επανέφερε, καθώς μάταια βασάνιζα στα χέρια μου ξανά ένα βιβλίο τάχα για να ραΐσει τη σιωπή. "Διάβασε το οπωσδήποτε".

ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΜΕΝΑ ΚΑΙ ΣΕ ΜΕΝΑ
Σοῦ εἶπα:
- Λύγισα.
Καὶ εἶπες: - Μὴ θλίβεσαι.
Ἀπογοητεύσου ἥσυχα.
Ἤρεμα δέξου νὰ κοιτᾷς
 σταματημένο τὸ ρολόι.
Λογικὰ ἀπελπίσου
πῶς δὲν εἶναι ξεκούρδιστο,
ὅτι ἔτσι δουλεύει ὁ δικός σου χρόνος.
Κι ἂν αἴφνης τύχει
νὰ σαλέψει κάποιος λεπτοδείκτης,
μὴ ριψοκινδυνέψεις νὰ χαρεῖς.
Ἡ κίνηση αὐτὴ δὲν θά ῾ναι χρόνος.
 Θά ῾ναι κάποιων ἐλπίδων ψευδορκίες.
Κατέβα σοβαρή,
νηφάλια αὐτοεκθρονίσου
ἀπὸ τὰ χίλια σου παράθυρα..
Γιὰ ἕνα μήπως τ᾿ ἄνοιξες.
Κι αὐτοξεχάσου εὔχαρις.
Ὅ,τι εἶχες νὰ πεῖς,
γιὰ τὰ φθινόπωρα, τὰ κύκνεια,
τὶς μνῆμες, ὑδροροὲς τῶν ἐρώτων,
τὴν ἀλληλοκτονία τῶν ὠρῶν,
τῶν ἀγαλμάτων τὴν φερεγγυότητα,
ὅ,τι εἶχες νὰ πεῖς
γι᾿ ἀνθώπους ποὺ σιγὰ-σιγὰ λυγίζουν,
τὸ εἶπες.
Κ.Δημουλά

I see...Τι είπαμε ψάχνω εγώ; Τη λέξηη;

...έτσι δουλεύει ο δικός σου χρόνος;
...ελπίδων ψευδορκίες;
...νηφάλια αυτοεκθρονίσου;
...για ένα μήπως τ' άνοιξες;
...υδροροές των ερώτων;
...ανθρώπους που σιγά σιγά λυγίζουν;
...το είπες.