...Protect me from what i want...

    Είχα καιρό να πω "αναλογιέμαι"...Είχα καιρό να κοιτάξω την κλειδαρότρυπα... Ο τίτλος που δανείστηκα από το τραγούδι των Placebo μάλλον με ταρακούνησε. Χτύπησε απαλά τον καθρέφτη και χωρίς να το πάρω χαμπάρι τον γύρισε από την άλλη μεριά...και τσουπ!
     Αυτό ήταν τελικά που δεν  μπορούσα να ονοματίσω και να το κάνω εικόνα. Κι όσο δεν του χάριζα ένα ονοματάκι, τριγύριζα γύρω του χωρίς να μπορώ να το φωνάξω κοντά μου. "Protect me from what i want"... Μέχρι τώρα αντίκριζα στον καθρέφτη υπόνοιες! Αχνά σκιαγραφήματα που κάθε φορά που τ' αντίκριζα με ένα φου τα εξαφάνιζα. Προφανώς, για να προστατέψω τον εαυτό μου από τα θέλω μου. Αυτό δε σημαίνει απαραίτητα ότι τις επιθυμίες μου τις κλείδωσα σε ένα ντουλάπι και πέταξα το κλειδί. Όχι. Άπλα δεν τους έδωσα φωνή. Δεν τις άφησα καθόλου ελέυθερο χώρο να αναπτυχθούν, να καλοσχηματιστούν και να πάρουν ένα χρώμα. Άρρυθμες, ανακατωμένες κι άχρωμες. Να μην τραβούν την προσοχή και το περαστικό βλέμμα. Δεν έχω καν καταλήξει γιατί να συμβαίνει αυτό. Πώς συμβαίνουν ασυνείδητες επιλογές αυτοπροστασίας κι επιβίωσης! Ασύλληπτο! Ωστόσο, γιατί να πρέπει να προστατευτώ; Αουτς! Με το που έβαλα το ερωτηματικό στην προηγούμενη πρόταση, μια σουβλιά στα "τραύματα" με χάιδεψε! Καθόλου τυχαία επιλογή λέξης! Χαιδεύω, θεραπεύω, καλοπιάνω, καλομαθαίνω, κανακεύω. Αυτά τα συνώνυμα δίνει το λεξικό...
       Το ονομάτισα, λοιπόν...Τώρα;
       Μάλλον, έστω και σβαρνίζοντας, πρέπει να σηκώσω τα μανίκια...και ν' αναλογιέμαι ...