Αναλογιέμαι...Πόση ενέργεια σπαταλούμε να τροφοδοτούμε τους πόνους μας;
Πόσο χρόνο καταναλώνουμε να καμουφλάρουμε την πραγματικότητά μας;
Πόσες στιγμές χάνουμε για να επαναπροσδιορίζουμε τις ανικανοποίητες ανάγκες μας;
Πόση καρτερικότητα επιδεικνύουμε κάθε που τρέχουμε ατσούμπαλα αλλά και συγχρονισμένα πια να γεφυρώνουμε τα χάσματα;
Πόσο περιορίζουμε τη δημιουργικότητα, την ευαισθησία, την καλαισθησία και την έμπνευσή μας;
Πόσο αλήθεια κρύβουμε τον ορίζοντα στη θέα μας; Κι αλήθεια, πόσο μηχανικά αλλάζουμε πλέον τα βλέμματα μας;
Τελικά, ποια ζαριά περιμένουμε για να κινήσουμε εμείς τα πιόνια; Οι κανόνες του παιχνιδιού ζητάμε να είναι για όλους δίκαιοι, μα τους τηρούμε μονάχα για τους άλλους!
Κύριε διαιτήτααααα! Σφύρααααααααα!
Σχόλια