"Το παιχνίδι της μοναξιάς"

      Είπα να πάω θέατρο στο "Παιχνίδι της μοναξιάς". Δεν είχα για τίποτε άλλο όρεξη. Ήθελα νοήματα και σκέψεις να με τυρρανίσουν...Μπαίνω στο ταξί βιαστικά. Όσο ο Τερζής μας συντρόφευε στη διάδρομή μας, ο ταξιτζής αναρρωτιόταν: "Γιατί να φας, κοριτσάκι μου, την ψυχή σου Σαββατόβραδο σ' ένα κοινωνικο-δραματικό εργάκι και δεν προτιμάς κάτι πιο ανάλαφρο;!". "Δύσκολες εποχές για να τις τρώμε στην κουλτούρα!". Η μαρκίζα του θεάτρου φάνηκε και με ένα χαμόγελο κατέβηκα από το ταξί.
      Ένα πράγμα που λατρεύω στο θέατρο είναι να αφουγκράζομαι τη σιωπή του κοινού. Καταλαβαίνεις αμέσως αν ήσουν τυχερός και πέτυχες κοινό να συμμετέχει με τις σιωπές του και να φωνάζει με τις ανάσες του...Δυστυχώς, δεν ήταν τέτοια μέρα! Δεν πρόλαβα, όμως, να απογοητευτώ γιατί το ίδιο το έργο και η απίστευτη απόδοση του από τους δύο ηθοποιούς δεν σε άφηναν να "χαθείς"...Αντίθετα, σε κρατούσαν συγκεντρωμένο σ' ένα επιτακτικό "χάσιμο" στα κομμάτια σου...
       Παρακολουθούσα, άκουγα, έβλεπα, ένιωθα, σκεφτόμουν, "χανόμουνα"...Πήρα και ξαναπήρα στα χέρια μου το έντυπο αφιέρωμα για την παράσταση. Διαφωνούσα με το θέμα, όπως το παρουσίαζαν οι συντελεστές... Εκείνοι έκαναν λόγο για "παιχνίδι μοναξιάς" ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που βρέθηκαν για να οριοθετήσουν το φύλο τους και να βιώσουν την κοινωνική κι όχι τη σεξουαλική έννοια του "ανδρισμού" και της "θηλυκότητας"... 
       Εγώ πάλι παρακολούθησα το πλησίασμα δύο ανθρώπων που συναντήθηκαν σ' ένα κοινό δρόμο κουβαλώντας ο καθένας τα πάθη του, τα λάθη του, τους φόβους του, τα όνειρά του και τα κενά του. Μη έχοντας άλλη επιλογή αποφάσισαν να προσπαθήσουν να συμπορευτούν αλλά όχι για τους ίδιους ή ο ένας για τον άλλο, αλλά για κείνους κι εκείνα που άφησαν πίσω... Κι οι δύο "αφημένοι" πρώτα από τους ίδιους κι ύστερα κι από το παρελθόν τους, συνυπέγραψαν μια κοινή, παθολογική στη λειτουργία της, σχέση. Φυσικά, ποτέ δεν έμειναν δύο στη σχέση τους. Ξεφύτρωναν πάντα επιθυμίες και στόχοι που δεν είχαν υλοποιήσει στην προηγούμενη "ζωή". Είχαν τόσα ακάλυπτα σημεία που τους πονούσαν...Και φυσικά, κατέληξαν πάλι στο παρελθόν τους...
      Αναλογιέμαι πόσους "σμπαραλιασμένους" ανθρώπους μπορεί να συναντάμε στη ζωή μας, να υποδεχόμαστε και να φτάνουμε να αποδεχόμαστε τα κομμάτια και τα συντρίμμια τους, γνωρίζοντας πόσο μάταιη είναι η συνύπαρξή μας...Πόσο χειριστικά μπορεί να μας απλώσει ο άλλος το χέρι σε ένα μονοπάτι όπου θα πολεμάμε για ένα αδειανό πουκάμισο που ποτέ δεν θα γεμίσει με μια αληθινή φιγούρα; Πόσα κενά έχουμε άραγε κι  εμείς για να είμαστε εκεί σε θέσεις μπαλαντέρ; Και πόσο τελικά "καλοπαιγμένη" είναι η πραγματικότητα του καθένα μας; Πόσο διαφορετικές, όμως, ηχούν οι ίδιες λέξεις στη μιά και στην άλλη σκηνή, στην έναρξη και στην αυλαία; Αναλογιέμαι...