Τι δεν αυταπατάται;
Αναλογιέμαι....Τι δεν αυταπατάται; Δεν μοιάζει κανένα να κάνει λάθος. Κάποιο όμως σίγουρα ξεγελιέται... Εκτός κι αν όλα τούτα ακολουθούν τα ταξίδια τους, γράφοντας μικρές μικρές τελίτσες για να τα βρίσκω όταν τ' ακολουθώ. Ένα είναι το σίγουρο! Καθένα χρειάζεται την αλήθεια του μες στη δική του αυταπάτη....Και τη μοναδική δική του αγκαλιά να το συντροφεύει στο ταξίδι του... Πόσες αγκαλιές πρέπει να έχει κάποιος για να μας ψάχνει στα ταξίδια μας...
Σχόλια
Δεν αρκεί να σ’ αγκαλιάσει. Δεν αρκεί να χωρέσει η αγκαλιά του όλη σου την ύπαρξη. Αυτό είναι το αναγκαίο, όχι το επαρκές, όπως λέγαμε στο σχολείο. Πρέπει να έχει το αυτί ν’ αφουγκραστεί την πολυφωνία σου. Να έχει την αντίληψη να πάρει τη θέση που του κράτησες στο χώρο σου, αλλά και να την υποστηρίξει. Να έχει το ένστικτό να ξεδιπλώνει τρυφερά τις χαμηλές σου νότες και να συγκρατεί με λεπτότητα τις κορώνες σου. Και πάνω απ’ όλα; Να αγαπάει αυτό που κάνει γιατί αυτό του δίνει ζωή..
Τώρα κάθε όργανο βαράει το δικό του ρυθμό. Μάλλον δεν είναι ώρα για παραστάσεις.. Οι κουρτίνες βαριές και κλεισμένες περιμένουν τον τολμηρό που θα τις ανοίξει ξανά, θα ανάψει τους προβολείς, θα χτυπήσει με τσαμπουκά το ραβδάκι του για να σταματήσει το βουητό και μ’ ένα χαμόγελο θα φωνάξει «Πάμε»…